اعتراض هواداران فوتبال چيز تازه اي نيست. معناي فوتبال آميخته با اعتراض است. اصلا هرپديده اي كه جذاب و پرمخاطب باشد ممكن است با هر رفتاري درون آن، نظر مخالفان و موافقان بسياري به واكنش درآيد. فوتبال كه جاي خود دارد.
چيزي كه عجيب است واكنشهاي بي موقع است، كه البته در فوتبال ما اين اتفاقات بيشتر از ساير كشورها روي مي دهد. مانند سال قبل پرسپوليس كه دقيقه 60 بازي اول اعتراض هواداران شروع شد، در حالي كه بازي مساوي در جريان بود. يا امسال كه در بازي دوم استقلال اين اعتراضها نمود پيدا مي كند. البته اين ماجراها مربوط به ديروز و امروز و امسال و پارسال نيست. اما نكته اي كه اتفاقات امسال را جالب تر از سالهاي پيش مي كند اين است كه اعتراضات امسال در مقابله با امير قلعه نوعي است. كسي كه بعضي هواداران آبي او را محبوبترين استقلالي مي دانند و بعضي هم بعد از مرحوم حجازي او را نفر دوم از حيث محبوبيت. اما فارغ از اين مسائل او يكي از چهره هاي تاثير گذار چند سال اخير آبيها بوده و هيچ كس فكر نمي كرد تا سالهاي سال بتوان تخت ژنرال آبيها را به لرزه درآورد. چه اينكه تا بحال اعتراضي از جانب هواداران به سمت اميرخان نشده بود و حتي در مواقعي كه هواداران بسيار به تنگ مي آمدند تير خود را به سمت بازيكنان و مديريت و داور و ... نشانه ميرفتند. هركسي به غير از ژنرال!

هيچكدام از اتفاقات مشابه گذشته از حيث اهميت به ماجراي امسال نمي رسد. چرا كه يك طرف ماجراهاي گذشته آدمهای متوسطی بوده اند. يا استیلی یا مرفاوي بوده يا مظلومي... اما الان يك پاي ماجرا امير قلعه نوعي است. كسي كه در سالهاي قبل بعضيها اعتراض به سرمربيان وقت استقلال را به تحريك او مي دانستند و حال خودش در همان گرداب افتاده. البته از نظر نويسنده نسبت دادن اتفاقات سالهاي گذشته آبيها به اميرخان آبي صحيح نيست. ولي گاها به نظر ميرسيد كه او از اين اتفاقات ناخواسته خرسند مي شد. البته انصافا اميرخان گاه گاهي مصاحبه هايي هم در حمايت از سرمربيان و لزوم دادن وقت كافي به آنها در سالهاي قبل مي كرد. اما بعد از آن در مصاحبه ديگري حرفهاي ديگري مي زد كه برداشتهاي ديگري مي شد از آن كرد!
ياد آن بازي بچگي هايمان مي افتم كه مي خوانديم آسيا به نوبت! انگار الان هم اگرچه عجیب ، اما نوبت اميرخان است.